Verleden belangrijk?

Moet je je verleden herinneren om overtuigingen te veranderen?
Alleen als je gelooft dat dat moet.

Uit mijn ervaring kan ik zeggen dat wat we geloven, waarheid wordt voor ons. Wanneer we geloven dat iets waar is, trekken onze gedachtevibraties datgene aan om te bewijzen dat we gelijk hebben. Met andere woorden bevestigen wij onze overtuigingen. Daarnaast wil de geest altijd gelijk hebben. Zo heb ik altijd de overtuiging gehad dat schadelijke relaties normaal waren, mijn eerste vriendin ging vreemd en ik creëerde het geloof dat alle vrouwen slecht waren. Het gevolg van mijn creatie: jarenlange schadelijke relaties met vaak vreemdgaande partners. Op het moment dat ik deze overtuiging diep in mijzelf vond en veranderde, veranderde de buitenwereld direct mee. En sindsdien heb ik compleet andere relaties. Mijn ziekte werd veroorzaakt door vaste zittende emoties door een herinnering uit mijn jeugd die ik bleef herhalen. Ik was ervan overtuigd dat ik ziek was en creëerde een angststoornis en depressie. Toen ik deze overtuiging in diep in mijn onderbewustzijn vond en veranderde was ik beter, hier heb ik een aantal maanden over gedaan maar toen ik eenmaal de beslissing had genomen om dit niet meer te geloven was ik van de ene op de andere dag genezen van mijn klachten.

Het verleden is een idee dat in het nu(heden) wordt gecreëerd om als verklaring te dienen voor onze oordelen.

Hoe kan anders het zijn dat mensen jaren, vaak tientallen jaren een herinnering in hun gedachten houden van wat iets of iemand ze heeft aangedaan? Ze weten niet meer wat ze gister hebben gedaan maar ze klampen zich vast aan hetgeen wat iemand ze tig jaar geleden heeft aangedaan. Alsof ze pijn willen lijden. Sigmund Freud zei ooit: ‘het lijkt wel of mensen pijn willen lijden”. Ik deel deze visie met hem. Waarom? Omdat dit is hoe het Ego werkt. De één of de ander, aanvallen of verdedigen. Kijk wat ze mij hebben aangedaan, kijk wat ik heb meegemaakt. Het is zeker niet mijn schuld. Ik ben onschuldig dus er moet een schuldig zijn. En die schuldige ben jij! De eerste keer dat iemand mij vertelde dat ik pijn wilde lijden, dat ik onbewust hiervoor koos, werd ik geïrriteerd. Hoezo wil ik pijn lijden, dacht ik. Dit was het moment dat ik nog volledig geïdentificeerd was met mijn Ego-Zelf, het grote probleem van de wereld. Toen ik ontdekte dat er nog een andere Zelf was en naar het ego kon kijken, als een soort van waarnemer, snapte ik waarom ‘ik’ voor de pijn koos. Het was niet de ik die ik dacht dat het was. Het was mijn Ego-Zelf. Maargoed, ik laat me niet zomaar iets wijs maken. Dus ik ging om zoek naar de reden, het doel. Er MOET een reden zijn waarom wij mensen continue kiezen voor het ego, met zijn stemmetjes van schuld, en alle pijn die daar bij hoort. Hoe kan ik in hemelsnaam de ‘stem’ van liefde horen als de ‘stem’ van schuld zo aanwezig is ? En je weet dat het Ego en zijn stem actief aanwezig is zodra je een oordelende gedachte hebt. Het hoeft geen woedende en aanvallende gedachte te zijn, het kan net zo goed een subtiele ergernis zijn. Dat vertelt je dat je luistert naar de stem van schuld. Of het nu gaat over de oordeel van een andere persoon, een oordeel over je zelf, een dier, een voorwerp of iets anders. Het maakt geen enkel verschil. Alles dat ik van me weg duw en zie als gescheiden van mijzelf of dat de macht heeft om me te kwetsen is afkomstig van de innerlijke stem van het Ego. En toen werd het me heel duidelijk wat de motivatie en doel is voor het kiezen van pijn, voor het kiezen van het Ego. Omdat we bang zijn voor liefde. Zo simpel is het!

Gedurende tientallen jaren hebben we een identiteit opgebouwd van een Zelf (Ego-Zelf) dat een slachtoffer is, misbruikt is, zich oneerlijk behandeld voelt, niet begrepen en ga zo maar door. Sommige hebben verhalen waarin dit misbruik nogal wreed is geweest. Anderen hebben verhalen die heel subtiel en minder wreed zijn. Het maakt geen verschil. Wij zijn allemaal opgegroeid en hebben verdedigingen opgebouwd die ons ‘beschermen’ tegen de pijn die we hebben meegemaakt toen we jong waren. Iedereen heeft ervaringen waarbij ze gekwetst zijn toen ze jong waren. Dit is de reden waarom we lichamen maakte die fysiek en psychologisch pijn kunnen voelen. Dit is de reden waarom we families hebben gemaakt waarin we vaak (onbewust) geloven dat zij de daders zijn van die pijn. Dat is de reden waarom we deze wereld hebben gecreëerd, met allerlei mensen die wreed en meedogenloos zijn en fysiek of psychologisch anderen pijn doen. Want hierdoor hebben we allemaal onze verhalen van ellende en slachtofferschap. En deze verhalen rechtvaardigen de barrières van scheiding die we gebouwd hebben tussen onszelf en de wereld. Tussen onszelf en liefde. Zo rechtvaardigen we oorlogen en alle anderen manieren van aanval. Omdat wij het “gezicht van onschuld’ zijn. Dit is het ware gezicht van het ego.
En deze belemmeringen zijn na een tijdje niet alleen maar barrières. Het is niet zomaar een masker dat je avonds af kan zetten. Ze worden wie we zijn. Dus het is bijna onmogelijk om ons te onderscheiden van ons Zelf-concept van de pijn die we voelde toen we opgroeiden, en van de barrières van oordeel haat die we gemaakt hebben en die ervoor zorgen dat we niet verder gekwetst worden.

Onze enige taak hier is niet om te zoeken naar de liefde in de wereld (wat we allemaal doen op verschillende manieren en vormen), maar om te zoeken en vinden van de barrières die we tussen onszelf en liefde hebben geplaatst. En deze vindt je niet in de wereld.

Wat ik geloof is dat we uit 2 delen Zelf bestaan. Eén is het Ego waarmee je bekend bent, de ander is de herinnering van de bron van liefde, god, bewustzijn of hoe je het ook wilt noemen. Dit deel ligt diep begraven onder het egodenksysteem. De wereld, de maatschappij, onze opvoeding is zo gebouwd dat we ons volledig geïdentificeerd hebben met ons Ego-zelf. Het beeld wat ik zie als ik in de spiegel kijk. Het is moeilijk om te geloven dat we iets anders zijn dan dat beeld en lichaam. Vaak heftige levenservaringen geven je de mogelijkheid om anders te gaan kijken, dit is bij mij en vele andere gebeurd. Het dwingt je om de reis naar binnen te maken en bewust te worden van je gedachten, overtuigingen en handelingen die daar uit voortvloeien. Ik zag dat mijn overtuigingen mijn realiteit creëerde en dat het mogelijk is om deze overtuigingen te veranderen, wat zorgt voor een andere realiteit.

Het komt erop neer dat ik geloof dat je ieder moment in het nu, het huidige moment, de beslissing maakt voor of het ego of je ‘Ware Zelf’. ‘Als ik in de spiegel kijk en ik zie een zelf, en ik heb een oordeel over deze zelf, positief of negatief, weet ik dat ik voor het ego heb gekozen. Als ik irritatie voel, hoe minimaal dan ook, vertelt het me dat ik op dat moment voor het ego heb gekozen. Hoe kan ik in hemelsnaam op dat moment voor de liefde gekozen hebben, de liefde die ik werkelijk ben. Deze keuzes hebben direct invloed op alles wat ik ervaar in het leven. Dit is voor mij een levensmissie geworden. Want ik geloof dat er uiteindelijk een punt komt dat ik niet meer hoef te kiezen. En op dat moment weet ik dat ik ’thuis’ ben.